Adelheid herinnert zich precies het moment waarop ze mantelzorger werd. Ze was met haar zus bij haar moeder op de koffie. Haar moeder serveerde altijd de koffie. Haar zus en zij mochten bijvoorbeeld danniet in de keuken komen. Haar moeder regelde dat zelf altijd. Op die bewuste dag werd er bij de koffie een dienblad met twee biefstukjes met roomboter geserveerd. Haar zus begon op slag te huilen. Adelheid was verdrietig maar dacht hier kan ik wat mee. Ze begon meteen met improviseren. ‘Goh mam, waar heb je dit vandaan? Wat is het? Gebak, een nieuw soort delicatesse? Of ik er nog één wil, nou graag. ’t Is héél apart.’ Haar moeder toog vervolgens compleet gelukkig naar de keuken, terwijl ze die biefstuk wegmoffelde in de plantenbak.

In de periode die volgt is Adelheid 12 jaar mantelzorger geweest en heeft tussendoor altijd keihard gewerkt.  

Adelheid beschrijft heel mooi hoe ze meegaat in de flow van haar moeder. Is haar moeder bijvoorbeeld kwaad en scheldt ze dan gaat ze naast haar staan en gaat mee schelden. Of gaat ze alle kleren uit de kast halen dan helpt Adelheid mee om dit ook te doen. Dit noemt ze spiegelen. Als haar moeder onsamenhangend praat, dan luistert Adelheid naar de intonatie en het ritme en hoort hierdoor in welke stemming haar moeder is. Ze kletst dan gewoon terug met dezelfde intonatie en ritme.

Het verbaast Adelheid dat wij als familie onze moeder of vader (man of vrouw) wegbrengen naar een zorginstelling, vervolgens de verantwoordelijkheid van de zorg bij de instelling neerleggen en kritiek hebben op de verpleging. Ze pleit ervoor dat wij als familie zelf de
verantwoordelijkheid houden. Op de vraag hoe je dit kunt behouden als je als mantelzorger behoorlijk overbelast bent, antwoordt Adelheid: “We moeten bij ons zelf blijven, accepteren dat de ander verandert en meegaan in die beweging. De ander vastpakken en volgen in zijn nieuwe wereld”.

Ze nodigt ons uit om ons open te stellen voor de ander en onze schaamte en verlegenheid te verliezen. Alzheimer is een gruwelijke ziekte, dat is een feit. Maar Adelheid laat ons zien hoe anders de ontmoeting met dementie kan zijn als wij niet langer uitgaan van onszelf, maar ons  durven openen voor wie de ander aan het worden is.

Een bijzondere avond met een bijzondere vrouw. Niet alleen over dementie, maar die juist veel verder reikt.